Адам баласы үшін туған жер – өмір бойы жүректен өшпейтін қасиетті ұғым. Туған топырақта өткен балалық шақ, алғашқы арман мен алғашқы қадамдар адамның бүкіл ғұмырына бағыт-бағдар береді. Сол жерде қалыптасқан мінез, сол ортадан көрген тәрбие тұлғаның болмысын айқындайды. Жерлестермен бірге кешкен күндер, ортақ қуаныш пен ортақ еңбек – өмірдің ең қымбат естеліктерінің бірі. Әр ауылдың өзіне тән тағдыры, өзіне тән тынысы бар, ал сол тағдырды жасаушы – сол ауылдың азаматтары. Ел үшін еңбек еткен ерлер мен елдің берекесін сақтаған аналар ауылдың шынайы шежіресіне айналады. Осындай азаматтардың ғұмыры арқылы ауыл тарихы толығып, ұрпаққа үлгі боларлық өнеге қалыптасады. Ел 

Есть на карте немало мест, связанных с дорогими сердцу воспоминаниями. Для каждого человека такое место – это не просто точка на карте, а начало широкого жизненного пути, начала трудового пути, то место, где впервые звучал детский смех, где проходили трудовые будни, где рождались и взрослели дети. Для семьи Половых таким местом стала земля целинного совхоза Амангельды Иртышского района Павлодарской области Казахстана, ставшая домом, судьбой и частью сердца. Половых Фёдор Андреевич родился 12 августа 1935 года в деревне Петровского района Тамбовской области России. Детство и юность его прошли в родной деревне. Судьба испытала мальчика рано – он остался без родителей, и 

Адам өмірі – туған жерінен бастау алып, оның топырағынан қуат алады. Әркім үшін туған ауыл — жүрек төріндегі ең ыстық мекен. Ертіс ауданының табиғаты көркем, еңбекқор да бірлігі жарасқан тұрғындары бар Амангелді ауылы талай өнегелі ұрпақты тәрбиелеген қасиетті топырақ. Сол ауылда елге сыйлы, қарапайым да адал еңбегімен абырой тапқан отбасының шаңырағында 1964 жылдың 1 қаңтарында Қабжәләлов Сансызбай Амангелдіұлы дүние есігін ашты. Сансызбайдың балалық шағы ауыл өмірінің тынысымен, табиғаттың кеңдігімен, ата-анасының мейірімі мен ауыл адамдарының қарапайым да еңбекқор тіршілігімен өрілді.Үлкенге құрмет, кішіге ізет, адал еңбек пен жауапкершілік – ол бойына осы ауылда 

Ата-баба – өз отбасы мен елінің тарихына орасан зор үлес қосқан тұлға. Ол – тек ата-баба емес, сол дәуірдің өшпес символы. Бұл ретте, біздің атамыз, Қажат Байниязұлы туралы сөз қозғағымыз келеді. Қажат Байниязұлы 1912 жылғы дүниеге келді. Балалық және жастық шағы кейін Амангелді ауылына қарасты болған Шолақсай, Ақсу, Қарақұдық ауылдарында өтті. Ол кез түрлі саяси құбылыстарға толы кез еді. Көп ұзамай, 1914 жылы басталған Бірінші дүниежүзілік соғыс дүниені дүр сілкіндірді. Көбі үшін болашақ бұлыңғыр болып көрінді. Қажат Байниязов ол кезде әлі бала еді, десе де ол еш қиындыққа мойымай, ерте жастан жұмыс істей бастады. Ол ұлы өзгерістер мен жарқын болашақтан үмітін үзбеді. Сауатын ауылдың 

Марқұм әкем Теміртөлеу Мұқатайұлы Асылбаев 1945 жылы 27 қыркүйекте Железинка ауданы Железинка аулында дүниеге келді. 7-сыныпқа дейін Ертіс ауданы Октябрь мектебінде және Максим Горький орта мектебінде оқыды. Отбасылық жағдайға байланысты Шымкент қаласына көшіп, сонда 8-10 сыныпты Жамбыл атындағы №26 орта білім беру мектебінде оқып, білім алды. Әкемнің айтуы бойынша, 1958 жылдан бастап футбол жанкүйері болған. Тіпті, өзімен бір мектепте оқыған Темірәлі Қожақметов пен Құралбек Ордабаевтарды еске алып, айтып отыратын. Әкемнің футболға әуес болғаны соншалық 1960 жылдардан бастап Кеңес үкіметі ыдырағанға дейінгі әлем, Европа чемпионаты және Кеңес үкіметінің

Өмір – адам баласын әр белеске, әр сынаққа жетелейтін күрделі де тағылымды жол. Сол жолда әркім өз орнын, өз міндетін, өз парызын адал атқарса ғана ғұмыр мәнді болмақ. Ұстаздық жол – жай ғана мамандық емес, ол – тағдыр, ол – адам тағдырына араласу, болашаққа сәуле түсіру. Жылдар өте келе бастан өткен қиындықтар да, жеткен жетістіктер де бір үлкен өмір мектебіне айналады. Осындай ұзақ та мазмұнды жолдан өткен азаматтардың бірі – бар ғұмырын білім мен тәрбиеге арнаған ұстаз, басшы, ағартушы Намыс Мұқатайұлы Асылбаев.Асылбаев Намыс Мұкатайұлы 1942 жылдың 31-ші қазанында Ертіс ауылында дүниеге келді. 7-ші класқа дейін Ертіс ауданының Октябрь мектебінде оқып, 8-9 кластарды 

Куккузов Искендир родился 1 апреля 1917 года в селе Аксу Иртышского района Павлодарской области. Здесь же в родном селе закончил четыре класса. Он рано познал тяжелый сельский труд. В 1936 году стал работать в созданном на базе села Аксу колхозе “Жана тан” В период с 1936 по 1939 годы проработал чернорабочим Селетинского мясо-молочного совхоза Иртышского района. С 1939 по 1940 годы вновь работал в колхозе "Жана тан". В 1941 году был призван в ряды Красной Армии. После прохождения комиссии направили в г. Термез Узбекской ССР в 139-й артиллерийский полк 68-й горнострелковой дивизии 58-го 

Адам ғұмыры – тоқтаусыз қозғалыс пен мағыналы еңбекке толы ұзақ жол. Сол жолда әрбір атқарылған іс, әрбір төгілген маңдай тер елге, жерге, туған өңірге деген адал ниеттің өлшеміндей. Өз заманының талабын терең түсініп, халыққа қызмет етуді өмірінің мәні еткен азаматтардың өнегелі ғұмыры – бүгінгі ұрпақ үшін де, келешек үшін де қымбат қазына. Ел игілігіне арналған білім мен еңбек, туған өлкенің дамуына қосылған үлес – адамды биіктетіп, артында өшпес із қалдырады. Осындай саналы ғұмыр кешкен азаматтардың бірі – Ильяшев Қабылқақ Ілияшұлы. Ол 1937 жылғы 20 қазанда Павлодар облысы Ертіс ауданының кезінде Амангелді ауылына қарасты Ақсу ауылында дүниеге келген. Бастауыш мектепті Қарақұдық  

Балтагулов Каиржан родился 9 мая 1936 года в селении Каракудук, на тот момент это колхоз имени Амангельды. Отец его Балтагул в свое время был одним из состоятельных людей в округе, южнее кладбища села Каракудук есть остатки зимовища Балтагул кыстауы. Каиржан Балтагулович рано остался сиротой, воспитывался у родственников, то в Казахстане, то в России. Сразу после окончания школы начал работать, рано познал послевоенный тяжелый труд. 6 августа 1955 года Русско-Полянским районным военным комиссариатом был призван в ряды Советской Армии. В октябре 1958 года был демобилизован. 21 октября 1958 года был демобилизован. После армии вернулся в родное село, работал водителем. 22 мая 1960 года

Жизнь каждого человека – это путь, который складывается из множества событий, встреч, трудов и выборов. Одни годы остаются в памяти яркими и насыщенными, другие – тихими и спокойными, но все они формируют человека таким, каким его знают и помнят. Судьба Валентины Ивановны – это пример того, как труд, преданность делу, любовь к семье и людям создают прочный жизненный фундамент. Её история – это не просто биография, а свидетельство того, как человек может оставить добрый след в сердцах тех, кто был рядом, и в местах, где прошли её лучшие годы. Безухова Валентина Ивановна родилась в 1948 году в селе Любовка Нововаршавского района Омской области.