Ана – адамның ғана емес, бүкіл әулеттің тағдырын қалыптастыратын ұлы тұлға. Ананың мейірімі – жанға жылу, ананың ақылы – жолға бағдар, ананың еңбегі – ұрпақтың баянды болашағының негізі. Өмірде қанша асу, қанша бұрылыстар болса да, адам баласын жетелеп, демеп, алға бастаушы күш – ана жүрегі. Әрбір перзент үшін анасының өмірі – өнеге, оның үні – сағыныш, бейнесі – мәңгілік шамшырақ. Ана тағдыры көбіне үнсіз еңбекпен, көзге көрінбес жанқиярлықпен өріледі. Ол отбасының берекесін бекемдеп, ұрпағының рухани тірегіне айналады. Ананың әрбір ісі мен сөзі баланың бойына адамгершілік дәнін сеуіп, өмірге деген сенімін қалыптастырады. Осындай асыл қасиеттерімен ана бейнесі әрдайым

Өмір – қас қағым сәт, ағып өтетін судай. Әрбір адамның бұл жалғандағы ғұмыры – өзіндік бір мағыналы сапар. Бұл сапардағы әрбір қадам, әрбір еңбек – кейінгі ұрпаққа қалдырар өшпес мұра. Адам баласының басты мұраты – тек өзі үшін емес, туған жерінің, өскен елінің, тірлігін кешкен ауылының өсіп-өркендеуіне үлес қосу. Осы бір қасиетті міндетті жан-тәнімен арқалап, еңбегімен өрнектеген асыл азаматтардың бірі – Қайыр Амангелдіұлы. Оның өмір жолы – адалдықтың, еңбекқорлықтың және туған жерге деген шексіз сүйіспеншіліктің айқын көрінісі. Қайыр Амангелдіұлы әулеттің екінші перзенті. Ол дүние есігін 1947 жылдың желтоқсан айының үшінші жұлдызында Қарақұдық ауылында ашқан. Тек сол жылы қатты 

Жизнь – это сложная дорога, где радость и горе идут рука об руку. Особенно трудно её проживать в те годы, когда война и её последствия оставляли глубокие шрамы в судьбах людей. В 40–50-е годы каждому дню приходилось противостоять с трудом и смелостью, ценить малое и цепляться за надежду, которая иногда казалась совсем хрупкой. Пережить это – значит хранить память о потерях, о радостях и горечи, которые навсегда остаются частью тебя. Я родилась 10 мая 1940 года в Кировской области, Богородском районе, в маленькой деревне Гурино. Наша семья была большой, но годы оказались невыносимо тяжёлыми. Шла война, а за ней пришли суровые послевоенные годы: в деревнях не хватало мужчин, и вся забота о хозяйстве ложилась на хрупкие плечи женщин и подростков.

Я хочу рассказать о нашей семье, именно в семье мы учимся любить, уважать, заботиться друг о друге. И где бы мы не находились, мы всегда помним о своей семье, о родителях, братьях и сестрах. Наш отец, Кадиржанов Зинурайын (Зикен), был старшим из трех сыновей Кәдіржана и Жумағыз, родился 15 июня 1936 года, в ауле Бузан, Русско-Полянского района, Омской области, руы қыпшақ - сазан. Жил и учился в ауле Бузан, с отличием закончил восьмилетку и начал работать в тракторной бригаде. В 1954 году женился на Жибек Жунусовне, переселенке из Новосибирской области. 20 ноября 1955 года пошел служить в ряды Тихоокеанского Военно-Морского флота во Владивостоке, прослужил 4 года в звании

Құнанбай Кеңесұлы 1931 жылдың 8 наурызында Омбы облысы, Ново-варшава ауданы, Ұйымдасу(Победа) ауылында дүниеге келді. Сол ауылында алғаш мектепке барды, кейін Омбы облысы, Павлоград ауданы,Үркенбай (Золотухина) ауылына көшіп келді. Осында балалық шағы мен жастық шағын өткізеді. 9жасында ағасы Шонбай, кейін өзі Құнанбай атамыз ТЫҢ- да жұмыстарына араласа бастайды. Жастайынан көп балалы отбасыларға көмектесіп жүреді. 1950-56 жылдары жылқы бағумен айналысты. Осы жұмыс барысымен Көкшетау облысына барып-келіп жүрді. Сол кездері жұбайы Көктай Мұқалаққызын кезіктірді. Өз еліне алып келіп, екі жас шаңырақ көтереді. Жас жұбайлар Омбы облысы,Үркебай   (Золотохина) маңайында тұра бастайды. Кейін 1959жылы Когаршын,1963ж. Роза, 1966ж.Айгүл, 1968ж. Ермұхамед,1971ж. Дінмұхамед, 1974ж. Сабыржан, 1976ж. Асылан атты жеті сәби сүйеді.