Ана – адамның ғана емес, бүкіл әулеттің тағдырын қалыптастыратын ұлы тұлға. Ананың мейірімі – жанға жылу, ананың ақылы – жолға бағдар, ананың еңбегі – ұрпақтың баянды болашағының негізі. Өмірде қанша асу, қанша бұрылыстар болса да, адам баласын жетелеп, демеп, алға бастаушы күш – ана жүрегі. Әрбір перзент үшін анасының өмірі – өнеге, оның үні – сағыныш, бейнесі – мәңгілік шамшырақ. Ана тағдыры көбіне үнсіз еңбекпен, көзге көрінбес жанқиярлықпен өріледі. Ол отбасының берекесін бекемдеп, ұрпағының рухани тірегіне айналады. Ананың әрбір ісі мен сөзі баланың бойына адамгершілік дәнін сеуіп, өмірге деген сенімін қалыптастырады. Осындай асыл қасиеттерімен ана бейнесі әрдайым

Өмір – қас қағым сәт, ағып өтетін судай. Әрбір адамның бұл жалғандағы ғұмыры – өзіндік бір мағыналы сапар. Бұл сапардағы әрбір қадам, әрбір еңбек – кейінгі ұрпаққа қалдырар өшпес мұра. Адам баласының басты мұраты – тек өзі үшін емес, туған жерінің, өскен елінің, тірлігін кешкен ауылының өсіп-өркендеуіне үлес қосу. Осы бір қасиетті міндетті жан-тәнімен арқалап, еңбегімен өрнектеген асыл азаматтардың бірі – Қайыр Амангелдіұлы. Оның өмір жолы – адалдықтың, еңбекқорлықтың және туған жерге деген шексіз сүйіспеншіліктің айқын көрінісі. Қайыр Амангелдіұлы әулеттің екінші перзенті. Ол дүние есігін 1947 жылдың желтоқсан айының үшінші жұлдызында Қарақұдық ауылында ашқан. Тек сол жылы қатты 

Жизнь – это сложная дорога, где радость и горе идут рука об руку. Особенно трудно её проживать в те годы, когда война и её последствия оставляли глубокие шрамы в судьбах людей. В 40–50-е годы каждому дню приходилось противостоять с трудом и смелостью, ценить малое и цепляться за надежду, которая иногда казалась совсем хрупкой. Пережить это – значит хранить память о потерях, о радостях и горечи, которые навсегда остаются частью тебя. Я родилась 10 мая 1940 года в Кировской области, Богородском районе, в маленькой деревне Гурино. Наша семья была большой, но годы оказались невыносимо тяжёлыми. Шла война, а за ней пришли суровые послевоенные годы: в деревнях не хватало мужчин, и вся забота о хозяйстве ложилась на хрупкие плечи женщин и подростков.

Я хочу рассказать о нашей семье, именно в семье мы учимся любить, уважать, заботиться друг о друге. И где бы мы не находились, мы всегда помним о своей семье, о родителях, братьях и сестрах. Наш отец, Кадиржанов Зинурайын (Зикен), был старшим из трех сыновей Кәдіржана и Жумағыз, родился 15 июня 1936 года, в ауле Бузан, Русско-Полянского района, Омской области, руы қыпшақ - сазан. Жил и учился в ауле Бузан, с отличием закончил восьмилетку и начал работать в тракторной бригаде. В 1954 году женился на Жибек Жунусовне, переселенке из Новосибирской области. 20 ноября 1955 года пошел служить в ряды Тихоокеанского Военно-Морского флота во Владивостоке, прослужил 4 года в звании

Құнанбай Кеңесұлы 1931 жылдың 8 наурызында Омбы облысы, Ново-варшава ауданы, Ұйымдасу(Победа) ауылында дүниеге келді. Сол ауылында алғаш мектепке барды, кейін Омбы облысы, Павлоград ауданы,Үркенбай (Золотухина) ауылына көшіп келді. Осында балалық шағы мен жастық шағын өткізеді. 9жасында ағасы Шонбай, кейін өзі Құнанбай атамыз ТЫҢ- да жұмыстарына араласа бастайды. Жастайынан көп балалы отбасыларға көмектесіп жүреді. 1950-56 жылдары жылқы бағумен айналысты. Осы жұмыс барысымен Көкшетау облысына барып-келіп жүрді. Сол кездері жұбайы Көктай Мұқалаққызын кезіктірді. Өз еліне алып келіп, екі жас шаңырақ көтереді. Жас жұбайлар Омбы облысы,Үркебай   (Золотохина) маңайында тұра бастайды. Кейін 1959жылы Когаршын,1963ж. Роза, 1966ж.Айгүл, 1968ж. Ермұхамед,1971ж. Дінмұхамед, 1974ж. Сабыржан, 1976ж. Асылан атты жеті сәби сүйеді. 

Ата-бабам жайында айтар болсам, атам Қайыргелді Бахтиярұлы 1898 жылы дүниеге келді, туған жері Амангелді ауылы. Атам өмір бойы жылқы бақты. Елге сыйлы болды. Есімде қалғаны зор денелі, ақ сақалды, қатал адам болатын. Немерелерін кішкене кезінен еңбекке баулығаны белгілі. Апам, Сәдірқызы Кенже мейірімді жан болатын Атам мен апамнан әкем, Қайыргелдіұлы Таскен 1936 жылы Жаңатаң ауылында дүниеге келді. Жастайынан еңбекке араласты. Шоферлыққа оқыды. Әскер қатарында болды. 1956 жылы Северный ауылының Төбелес бөлімшесінен, менің анам Жармұғамбетқызы Шәрбануға үйленді. Дүниеге он бала әкелді. Әке – шешем балаларына жақсы тәрбие берді.Қазіргі кезде онымыз да жанұя құрдық. Еңбек етудеміз. Әке – шешемнің 22 – і жиен–немерелері бар. Шөберелері - 12. Шүкірлік! Ұрпағы өсіп, бәйтеректей

Кажикатов Иманбай Жазықбайұлының өмір жолы – өткен ғасырдың ауыр да қилы кезеңдерінің айнасы, бір әулеттің тағдырына түскен сындарлы сынақтар мен маңдай тер еңбектің шежіресі.Иманбай Жазықбайұлы 1935 жылы 20 наурызда Қарақұдық ауылында, сол кездегі Амангелді атындағы колхоздың қарапайым еңбеккер отбасында дүниеге келді. Алайда өмірдің алғашқы жылдары-ақ ауыртпалықтарға толы болды. 1941 жылдың басында әкесі жалған айыптаудың құрбаны болып, 10 жылға сотталып, содан кейін хабар-ошарсыз кетеді. Ол кезде Иманбай бес жасар бала, қарындасы Қуандық бір жаста ғана еді. Әкенің орны шіркін – ешқашан толмайды. Бала көңілі әкелік мейірімге зар болып өсті. Осы ауыр 

Жасқайрат Қамшыбайұлы 1944 жылы 17 мамыр айында Павлодар облысы, Краснокут ауданы, Ново-Троицк ауылында дүниеге келді. Руы Арғын, Қанжығалы Күшпен. 1971 жылы Ертіс ауданы Павлодар облысы Аманкелді ауылына отбасымен көшіп келіп, Павлодар облысының әкімшілігінің нұсқауымен экономист мамандығы бойынша қызмет етті. Целиноград ауылшаруашылық институтын бітіріп, сол мамандық бойынша еңбек етті. Еңбекке адалдығымен халыққа қызмет етті. Халықтың қалауымен рабочком қызметін 4 жыл атқарды. Рабкомпредседателі, зоотехник қызметтерін адал орындаушы еді. Қызметін таза, адал атқарған азаматтың бірі. Павлодар қаласының Зоотехника техникумына 1959 жылы түсіп, 1963 жылы бітірді. Техникумда оқып жүріп, классикалық күреспен айналысып, Қазақ ССР чемпионы атанады. Шымкент қаласына 57 кг 

Ата-анаға деген сағыныш – уақыт өткен сайын өшпейтін, қайта тереңдей түсетін сезім екен. Біз оларды ерте жоғалтсақ та, жүрегімізде олармен бірге өткен балалық шақтың жылуы мәңгі сақталып қалды. Әкем мен анамның мейірімі, қамқор сөзі, күнделікті тірліктегі қарапайым еңбегі – мен үшін өмірлік сабақ болды. Кейде бір сәттік естелік, бір таныс иіс немесе үнсіз ой адамды өткен күндерге жетелеп әкетеді. Сондай сәттерде әке мен ананың бейнесі көз алдыма анық елестейді. Олар бізге байлық емес, адалдықты, еңбекке деген құрметті мұра етіп қалдырды. Сол тәрбиенің арқасында біз өмірдің қандай өткелінен де мойымай өтуді үйрендік. Ерте айырылу жүрекке жара салды, бірақ ол жара махаббатқа толы естелікке 

Біздің әкеміз, Махмет Қажмағамбетұлы, 1928 жылдың 9 мамырында бай әрі еңбекқор отбасында дүниеге келген. Оның атасы Науке Аралбайұлы ұлан-ғайыр жайлаулардың иесі болған, патша заманындағы ресми құжаттарда Шолақсай ауылының иесі ретінде тіркелген еді. Кейін кеңес өкіметі тұсында сол ауыл Амангелді совхозының екінші бөлімшесіне айналды. Біздің бабамыз Науке патша заманында Меккеге қажылыққа барып, қасиетті жерлерден оралған соң дүниеге келген ұлын Пайғамбарымыз Мұхаммедтің (с.ғ.с.) құрметіне Қажмағамбет деп атаған. Ата-бабаларымыздың малы көп болғандықтан, оларға қарауға бөгде адамдарды жалдайтын. Сол арқылы ауылдастарының көптеген ата-әжесі