Адам ғұмыры – тоқтаусыз қозғалыс пен мағыналы еңбекке толы ұзақ жол. Сол жолда әрбір атқарылған іс, әрбір төгілген маңдай тер елге, жерге, туған өңірге деген адал ниеттің өлшеміндей. Өз заманының талабын терең түсініп, халыққа қызмет етуді өмірінің мәні еткен азаматтардың өнегелі ғұмыры – бүгінгі ұрпақ үшін де, келешек үшін де қымбат қазына. Ел игілігіне арналған білім мен еңбек, туған өлкенің дамуына қосылған үлес – адамды биіктетіп, артында өшпес із қалдырады. Осындай саналы ғұмыр кешкен азаматтардың бірі – Қабылқақ Ілияшұлы Ильяшев.
Ильяшев Қабылқақ Ілияшұлы 1937 жылғы 20 қазанда Павлодар облысы Ертіс ауданының кезінде Амангелді ауылына қарасты Ақсу ауылында дүниеге келген. Бастауыш мектепті Қарақұдық ауылында оқып, одан кейін 1954 жылы Ертіс қазақ орта мектебін бітірді. Мектеп бітірген соң Семей қаласындағы Н.К. Крупская атындағы мемлекеттік педагогикалық институтқа оқуға түсіп, 1959 жылы осы оқу орнын тәмамдады.
Ел ішіндегі мұғалім кадрларының тапшылығына байланысты, институттың 5-курсында оқып жүрген кезінде-ақ, Қазақстан Компартиясы Орталық Комитетінің жолдамасымен 1958 жылы 17 жас маманның құрамында Семей облысының Шұбартау ауданына мұғалімдік қызметке жіберілді. Бұл оның еңбек жолындағы алғашқы үлкен жауапкершілігі еді.
Студенттік жылдардан бастап ғылыми-зерттеу жұмыстарына белсене араласқанын да атап өткен жөн. Соның дәлелі ретінде 1959 жылы «Советский Казахстан» («Простор») журналының №9 санында жарық көрген «А.М. Горькийдің Ғ. Мүсірепов шығармашылығына ықпалы» атты мақаласын айтуға болады.
Октябрь сегізжылдық мектебінде мұғалім болып еңбек ете жүріп, Ертіс ауданында алғаш рет қазақ тілінде «Айман-Шолпан», «Қыз Жібек» пьесаларын сахналауды ұйымдастырды. Бұл қойылымдар Ертіс қаласында, Беловодск совхозында, Качир ауданының Жасқайрат ауылында көрсетіліп, 1960 жылы «Ертіс правдасы», «Иртышская правда» газеттерінің беттерінде бірнеше мәрте жарияланды.
1961 жылы Амангелді сегізжылдық мектебінің директоры болып тағайындалып, өзінің тікелей басшылығымен сегіз сынып бөлмесі бар жаңа мектеп ғимаратының құрылысын бастап, бір жыл ішінде пайдалануға берді. Бұл – оның ұйымдастырушылық қабілетін айқын танытқан кезең болды.
1965-1970 жылдары Ертіс аудандық партия комитетінің үгіт-насихат және агитация бөлімін басқарды. 1970-1975 жылдары Селеті партия ұйымының хатшысы қызметін атқарып, аудан көлемінде алғаш рет «Ленин бөлмесін» ашты. Аудандық халық депутаттары кеңесінің депутаты ретінде сайлаушылардың өтініштері бойынша ауылда Ертіс музыкалық мектебінің филиалын ұйымдастыруға мұрындық болды.
1975-1980 жылдары Суворов партия ұйымының партком хатшысы болып, идеологиялық жұмыстың тың түрі ретінде «Агитаторлар үйін», «Сайлаушылар үйлерін» ашты. Бұл бастамалар 1978 жылы «Агитатор Казахстана» журналында кеңінен насихатталды. Осы жылдары ауданда және облыста тұңғыш рет жастардан құралған әйелдер трактор бригадасы ұйымдастырылып, оны еңбек ордендерінің иегері Дудкина Валентина Васильевна басқарды.
1980-1989 жылдары СПТУ-39 оқу орнының директоры болып қызмет атқарып, студенттердің өндірістік тәжірибеден Мәскеу, Горький, Ульяновск сияқты КСРО-ның ірі қалаларында өтуіне жағдай жасады. Осы кәсіпорындардың көмегімен оқу орнының материалдық-техникалық базасы едәуір нығайды. Қысқа мерзімде бір УАЗ көлігі, ЗИЛ және ГАЗ-53 маркалы бес жүк көлігі сатып алынды.
1989-1995 жылдары аудандық білім бөлімінде қорғаншылық инспекторы, 1995–1997 жылдары аудан әкімі аппаратының ұйымдастыру-кадр жұмысы бөлімінің басшысы болды. 1998–2002 жылдары Ертіс аудандық ардагерлер кеңесінің төрағасы қызметін атқарды. Кейін Павлодар қаласына қоныс аударып, 2003 жылдан бастап облыстық соғыс және еңбек ардагерлері кеңесінің тұрақты комиссияларының бірін басқарды.
Ұзақ жылғы партиялық және қоғамдық қызметі үшін Қабылқақ Ілияшұлы «Құрмет белгісі» орденімен, «В.И. Лениннің 100 жылдығына орай еңбек ерлігі үшін» медалімен марапатталды. Жұбайы Күләшпен бірге Шолпан мен Сәуле есімді екі қыз тәрбиелеп өсірді.
Ильяшев Қабылқақ Ілияшұлы 2009 жылы Павлодар қаласында дүниеден өтті.
Туған жер – адам жүрегіндегі мәңгілік мекен. Қанша жыл өтсе де, қанша алыстаса да, адамның ойына оралатын алғашқы сурет – кіндік қаны тамған ауыл, топырағы таныс көшелер, ел ішінде бірге жүрген жерлестер. Қабылқақ Ілиясұлы үшін де әрбір туған жерге жасаған сапар – сағынышқа толы мереке еді. Амангелді ауылы, Ертіс өңірі, ел-жұрты, замандас, жерлестерінің бейнесі оның жүрегінде әрдайым ерекше орын алған.
Бүгін ол кісі өмірден өтсе де, елге сіңірген еңбегі, туған жерге деген шынайы сүйіспеншілігі, адал қызметі халық жадында сақталып қалды. Туған ауылын сағынып өткен азаматтың жарқын бейнесі туған топырақта, ел есінде, жас ұрпақтың жадында мәңгі жасай береді.

Ильяшев Кабылкак Ильяшевич родился 20 октября 1937 года в селе Амангельды Иртышского района Павлодарской области. В 1954 году окончил Иртышскую казахскую среднюю школу и поступил  в Семипалатинский государственный педагогический институт имени Н.К.Крупской и в 1959 году его окончил. В связи с нехваткой учителей с 5-го курса института по зову ЦК компартии Казахстана поехал в составе 17 человек на учительскую работу в 1958 году в Чубартавский район Семипалатинской области. Еще в студенческие годы занимался научной работой, о чем говорит его статья, опубликованная в журнале «Советский Казахстан» №9 1959 года (Простор) под названием «Влияние А.М.Горького на творчество Г.Мусрепова». Он, работая учителем в Октябрьской 8-летней школе, организовал в Иртышском районе, впервые на казахском языке, представление пьесы «Айман-Шолпан», «Кыз  Жибек» на сценах г.Иртышска, в Беловодском совхозе, Жаскайрате Качирского района, о чем неоднократно написано на страницах газет «Ертис правдасы», «Иртышская правда» (в 1960 году). В 1961 году  году за одно лето начал свое директорство в Амангельдинской 8-летней школе со строительством здания школы из 8 классных комнат. На следующий год комплекс школы полностью приобрел завершенный вид. Руководил стройкой сам Ильяшев К. С 1965 по 1970 годы работал завотделом пропаганды и агитации Иртышского райкома партии. С 1970 по 1975 годы работал секретарем Селетинской партийной организации, где впервые в районе начала функционировать «Ленинская комната» и во исполнение наказа избирателей как депутату районного  совета народных депутатов открыл в селе филиал Иртышской музыкальной школы. С 1975 по 1980 годы работал в секретарем парткома Суворовской партийной организации, где организовал «Дом агитаторов», «Дома избирателей», как новая форма идеологической работы. Все это отражено в журнале «Агитатор Казахстана» за 1978 год. Здесь же впервые в районе и области была создана молодежная женская тракторная бригада, где бригадиром была Дудкина Валентина Васильевна -  кавалер многочисленных орденов труда страны. С 1980 по 1989 годы работал директором СПТУ-39, где проявив самостоятельность проводил практическую подготовку учащихся в крупных городах СССР – в Москве, Горьком, Ульяновске. С их же помощью укрепил материально-техническую базу училища. За три года вне плана было приобретено один УАЗик, 5 автомашин от ЗИЛа до ГАЗ-53. С 1989 года по 1995 год работал инспектором по опекунству в РОНО. С 1995 по 1997 годы работал завотделом организационно-кадровой работы аппарата акима района, с  1998 по 2002 годы председателем Иртышского районного совета ветеранов. После переезда в город Павлодар с 2003 года возглавляет одну из постоянных комиссий областного совета ветеранов войны и труда.  Работая на партийной работе, был удостоен правительственными наградами: орденом «Знак Почета», медалью «За трудовую доблесть в честь 100-летия В.И. Ленина». Вместе с супругой Куляш воспитали двух дочерей Шолпан и Сауле. 
Ильяшев Кабылкак Ильяшевич скончался в 2009 году в г. Павлодар.